استفاده از نام به جای یک آدرس عددی برای یک هاست، امری بسیار ساده تر است، چون راحت تر به ذهن سپرده می شود. تاریخچه این موضوع هم به دوران آرپانت (ARPANET) بر می گردد. شبکه ARPA از اولین شبکه های کامپیوتری بود که از پروتکل TCP/IP استفاده نمود که از این شبکه به عنوان پایه و اساس شبکه جهانی اینترنت استفاده شد. موسسه تحقیقاتی استندفورد، در گذشته از یک فایل متنی به نام HOSTS.TXT برای نگاشت نام به آدرس های عددی در کامپیوترهای ARPANET استفاده می کرد.

تصور کنید، آدرس ها به صورت دستی اختصاص داده می شدند. برای درخواست یک نام میزبان (Hostname)، یک آدرس و اضافه کردن یک کامپیوتر به فایل اصلی، کاربران در ساعت های کاری و به صورت تلفنی با مرکز اطلاعات شبکه SRI که توسط خانم الیزابت فینلر مدیریت می شد، تماس برقرار می کردند.

نگهداری این فهرست و جدول متمرکز و پر از رکورد برای میزبانان، کاری سخت بوده و به کندی پیش می رفت تا اینکه در اوایل سال 1980، نیاز به یک شبکه نوظهور و یک سیستم نامگذاری خودکار برای رسیدگی به مسایل فنی و مشکلات پرسنل احساس شد. در نهایت، سیستم نام دامنه (Domain Name System) ایجاد گردید.

در سال 1984، چهار دانشجو از دانشگاه UC Berkeley به نام های Douglas Terry ،Mark Painter ،David Riggle وSongnian Zhou، اولین سرور نام که بر پایه Unix بود را پیاده سازی کردند که بعدها به همان BIND معروف شد. BIND، پرکاربردترین نرم افزار DNS بوده که در اینترنت بسیار گسترده شده است. در سال 1985، کوین دان‌لپ در پیاده سازی DNS به صورت اساسی تجدید نظر کرد. Mike Karels ،Phil Almquist و Paul Vixie بعد از او، از BIND حمایت کردند. در اوایل دهه 1990، BIND به پلتفرم ویندوز NT منتقل شد. این پدیده به طور گسترده ای به ویژه در سیستم های Unix توسعه پیدا کرد و هنوز هم از نرم افزار DNS به طور گسترده در اینترنت استفاده می شود.

سرویس (DNS (Domain Name System، یک سیستم نام گذاری سلسله مراتبی برای کامپیوترها، سرویس ها و یا دیگر منابع متصل به اینترنت و یا یک شبکه خصوصی است. همچنین این سرویس با اختصاص نام های دامنه به هر یک از نهادهای مشارکت کننده، اطلاعات گوناگونی را ارائه می دهد. از همه مهم تر، از این سرویس برای تبدیل و نگاشت نام دامنه (که به راحتی می توان آنرا به خاطر سپرد) به آدرس IP ( که یک پارامتر عددی است و حفظ کردن آن، کار دشواری است) و بالعکس استفاده می شود. با ارائه این سرویس دایرکتوری و توسعه آن در سطح اینترنت از سال 1985، این سرویس به عنوان یکی از اجزای اصلی و کاربردی در اینترنت شناخته شد.

سیستم نام دامنه (DNS)، با تعیین سرورهای نام گذاری معتبر در سراسر دنیا برای هر دامین، مسئولیت  اختصاص نام های دامنه و نگاشت این نام ها به منابع اینترنت را به عهده دارد. ممکن است مدیران شبکه این موضوع را برای زیر دامنه های فضای نامی خود، به سرورهای نام (Name Server) دیگر، تفویض اختیار کنند. این مکانیزم، خدمات توزیع شده که قابلیت تحمل خطا (Fault Tolerance) هم دارد را فراهم می آورد و در واقع برای جلوگیری از شکل گیری یک پایگاه داده مرکزی و بزرگ طراحی شده است.