در ادامه توضیحات بخش اول (http://km.greenweb.ir/site/single/587)، همچنین سیستم نام دامنه (DNS)، عملکرد فنی سرویس پایگاه داده که در هسته آن قرار دارد را تعیین می کند. این سرویس، مواردی از جمله پروتکل DNS، جزئیات مربوط به ویژگی های ساختار داده ای، ارتباطات دیتای مبادله شده در DNS را به عنوان بخشی از مجموعه پروتکل Internet protocol Suite تعریف می کند. از نظر قدمت، سایر سرویس های دایرکتوری قبل از DNS با دایرکتورهای بزرگ یا جهانی قابل مقایسه نیستند، زیرا آنها اساسا بر اساس فایل های متنی و در واقع فایل هاست (Host File) هستند.

اینترنت از دو فضای نامی (Namespace) اصلی نگهداری می کند:

نام دامنه سلسله مراتبی (Domain name hierarchy)

فضاهای آدرس پروتکل اینترنت (Internet Protocol(IP) Address Spaces)

در واقع، DNS نام دامنه سلسله مراتبی را در خود نگهداری کرده و سرویس های ترجمه نام بین آن و فضاهای آدرس را فراهم می کند. سرور های نام اینترنتی و یک پروتکل ارتباطی، سیستم DNS را اجرا می کند. یک سرور نام DNS، رکوردهای DNS را برای یک دامین ذخیره کرده و با توجه به پایگاه داده خود، پاسخ های مربوط به پرس و جو (Query) های وارده را آماده می کند.

رایج ترین انواع رکوردهای ذخیره شده در پایگاه داده DNS موارد زیر هستند:

Start of Authority(SOA)، IP addresses(A and AAA)، SMTP Mail exchengers(MX)، nameservers(NS)، pointers for reverse DNS loockups(PTR) و (domain name aliases(CNAME.

DNS می تواند رکوردها را برای انواع دیگری از اطلاعات و برای هر جستجوی خودکار مانند رکوردهای DNSSEC یا برای پرس و جو های انسانی مانند رکوردهای شخص مسئول (RP Records) ذخیره کند. به عنوان یک پایگاه داده عمومی، DNS در زمان مواجهه با ایمیل های ناخواسته (Spam)، با ذخیره آنها در یک لیست سیاه و در لحظه (Real-time)، مورد استفاده قرار می گیرد. در گذشته، پایگاه داده DNS در یک فایل متنی ساخت یافته (structured text file) ذخیره می شد.

یکی از ویژگی های سرویس DNS این است که همانند یک دفترچه تلفن اینترنتی، برای یک کاربر خانگی، نام های هاست را به آدرس های IP ترجمه می کند. به عنوان مثال، نام دامنه www.example.com را به این آدرس (IP، 93.184.216.119(Ipv4 و (2606:2800:220:1:248:1893:25c8:1946(Ipv6 ترجمه می کند. بر خلاف یک دفترچه تلفن، DNS را می توان به آسانی به روز رسانی کرد، و به سرویس های موقعیت مکانی در شبکه اجازه می دهد بدون آنکه تاثیری بر کاربر نهایی داشته باشد، تغییر کند، در حالیکه از همان نام میزبان (Hostname) استفاده می کند. زمانی که کاربران از آدرس های URL و آدرس های ایمیل استفاده می‌کنند از این مزیت بهره می برند، بدون آنکه بدانند کامپیوتر چگونه سرویسها را پیدا می کند.

عملکرد مهم و همه جانبه DNS، نقش مرکزی آن در سرویس‌های اینترنتی توزیع شده مانند سرویس های ابری و شبکه های تحویل محتوا (Content Delivery Networks) است. زمانی که یک کاربر با استفاده از یک آدرس URL به سرویس اینترنت توزیع شده دسترسی پیدا می‌کند، نام دامنه آن آدرس URL به آدرس IP سرور در مجاورت کاربر، ترجمه می شود. عملکرد کلیدی  DNS که در اینجا مورد استفاده قرار می گیرد، این است که کاربران متفاوت می توانند به صورت همزمان ترجمه های نام متفاوت را از نام دامنه مشابه دریافت کنند، این یکی از تفاوت های اصلی DNS با یک دفترچه تلفن قدیمی است. این فرآیند استفاده از DNS که در واقع نزدیک ترین سرورها را برای کاربران اختصاص می دهد، برای پاسخگویی سریع و قابل اطمینان در اینترنت، بسیار کلیدی است و به طور گسترده توسط بسیاری از سرویس های اصلی اینترنت، استفاده می شود.